Wiadomość z kosmosu – Linia postępowania

Gdy temperatura protogwiazdy osiągnie odpowiednio wysoką wartość, w jej centralnej części rozpoczyna się proces syntezy (łączenia) jąder wodoru w jądra helu. Energia wydzielana w tym procesie powstrzymuje grawitacyjne zapadanie. Gwiazda zaczyna jasno świecić. W taki sposób rozpoczyna się względnie stabilny i najdłuższy okres, bo stanowiący około 90% całego czasu jej życia. Czas stabilnego życia gwiazdy zależy przede wszystkim od jej masy. Najbardziej masywne gwiazdy żyją „najszybciej” – zaledwie kilkadziesiąt milionów lat; najmniej masywne gwiazdy mogą istnieć nawet kilkadziesiąt miliardów lat. Nasze Słońce ma za sobą mniej więcej połowę swego stabilnego życia, które potrwa jeszcze około czterech miliardów lat. Wynika to z teoretycznych modeli opisujących ewolucję gwiazd typu Słońca.

Co się dzieje z pozostałą częścią dysku pyłowo-gazowego otaczającego rodzącą się gwiazdę? Mamy argumenty na to, by twierdzić, że powstają z niej mniejsze skupiska materii, z których z czasem formują się planety krążące wokół centralnej gwiazdy. Nasza Ziemia (jak inne planety naszego układu) powstała niewiele później niż Słońce. Znajduje to potwierdzenie w badaniach geologicznych najstarszych skał ziemskich.