Mydło z ludzi
Pseudomedyczne eksperymenty prowadzone w Instytucie Anatomii w Gdańsku, w tym produkcji mydła z ludzi i preparowania ludzkich skór, badał Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze w 1946. Dochodzenie było oparte głównie na zeznaniach Zygmunta Mazura, pomocnika-laboranta podległego Rudolfowi Spannerowi. Mazur zeznał m.in. iż do masy tłuszczowej otrzymywanej w czasie wygotowywania ludzkich zwłok dodawano preparat chemiczny Bilzo, stosowany w procesie wytwarzania mydła nadającego się do mycia i prania. Zeznał też iż mydła używał sam Spanner i inni pracownicy Instytutu Anatomii.
Rudolf Maria Spanner członek NSDAP, patolog i profesor medycyny w Gdańsku w Instytucie Anatomii Akademii Medycznej.
Związany z bardzo kontrowersyjną sprawą „mydła z ludzi” z okresu II wojny światowej, której początek medialny nadała Zofia Nałkowska w eseju historycznym Klinika profesora Spannera, ze zbioru innych esejów „Medaliony”, wydanym po raz pierwszy w 1946 roku.
